anemia

mam dosyć dzisiejszego świata

paradoksy mogę liczyć na oczkach firany 

nie chcę już płakać ani być kruchą

lecz idę po drodze ze szkła 

bose stopy stawiam na wąskiej tafli 

a pod spodem nicość mariacka

bywa że z przestworzy wyłania się statek 

ogromny, 4 silnikowy kontenerowiec

pozwala mi chwycić się kotwicy 

lecz co z tego, skoro ja nie nadążam łapać 

a on odlatuje już w dal Metropolii

mam dosyć wyciskania wody z łazienki

dość mam zestawu brudasa na urodziny

mam dość rozkrzyczanych złością twarzy 

może jeśli pozbędę się twarzy, łazienki i urodzin

to będzie mi łatwiej 

może już czas zacząć od nowa

Anna Lis 

Wielki Wybuch

Jak długi jest czas naświetlania,
tak mi się wszechświat tworzy w intelekcie,
Albo, poza nim wędruję nieśpiesznie.
Mój umysł jest nocnym, 
a rozświetlonym sklepieniem.
Gwiaździste idee mkną przez niebo 
i zostawiają jasny ślad na migawce.
Niekiedy łączą się w konstelacje,
wybuchając przy tym niezgrabnie.
Kompozycja połączeń nerwowych 
napisała wiersz,
a człowiek oddał go dla świata.

Anna Lis 

fot: Regina Valkenborgh 

Pytania

 

Czy ja w ogóle istnieję?

a nie wiem 

myślę sobie o pięknie wszechświata 

i nagle łzy, stają mi w oczach 

nie wiem czy w ogóle jestem 

więc jak mam myśleć o rzeczach mniej ważnych?

jak to w ogóle możliwe 

że dzieją się rzeczy niespotykane 

może to przypadek lub los 

może to oba lub żadne 

być może to coś innego niż mi znane

to również jest piękne, iż mogę odkrywać 

mogę gubić się, odnajdywać, cieszyć, złościć 

a i tak wszystko kończy się w miłości.

Anna Lis

fot: Jakub Klein